Het was op de Steenweg in Utrecht, vroeg in de avond, de winkeldrukte was voorbij.
Voor mij wandelden drie dames van middelbare leeftijd. Ze waren gezellig gearmd. De middelste vrouw was steeds aan het woord.
Een jong meisje liep op dezelfde lijn met ze mee. Ze bewaakte nauwkeurig een meter tussenruimte. Ze wilde niet truttig aanklampen. Af en toe, wanneer het onderwerp de moeite waard was, hoorde zij er even bij. Dan werd de afstand wat kleiner en draaide ze haar hoofdje nieuwsgierig naar de drie vrouwen.
De overige tijd keek ze tevreden naar het spiegelbeeld in de winkelruit. Ze was erg mooi.
Aan de overkant van de straat naderden drie stoere jonge mannen, keurig in het zwart op weg naar een avondje stappen. Ze liepen breed naast elkaar zodat er voldoende ruimte was voor hun wijdse gebaren. Dichterbij het groepje vrouwen, of beter gezegd dichterbij het meisje aan de overkant, werden ze stiller en hadden de gebaren minder ruimte nodig.
#
Hun hoofden bleven recht vooruit gericht zodat de anderen niet konden zien dat ze naar het meisje keken.
Ook het hoofd van het meisje draaide niet meer. Haar interesse voor het spiegelbeeld en het gesprek was verdwenen. Ze hoorde niet meer bij de groep.
Om zich te onderscheiden trok de middelste jongen stoer zijn GSM en controleerde behendig met een enkele hand het kontakt met de buitenwereld.
Het carillon in de Domtoren zag het tafereel en glimlachte vrolijk met de woorden: æMerck toch hoe sterck...Æ
Na het passeren keken het meisje en de GSM tegelijk om en lachten naar elkaar.
De vrouw in het midden wilde weten. Ze was ook mooi: de moeder. Ze keek ook even naar mij.
